Naczółek w stylu maksymiliańskim z charakterystycznymi dla tego okresu wzdłużnymi kanelowaniami. Kanelowania biegną od czoła i rozchodzą się na boki na wysokości chrap. Środek naczółka wyznacza motyw sznurowy przerwany na środku rozetą z kolcem w kształcie rogu jednorożca. Naczółek składa się z 5 płyt. Nachrapnik nitowany do naczółka, zdobiony trzema motywami sznurowymi. Osłony oczu rozbudowane pokryte kanelowaniami, donitowane do naczółka. Naczółek posiada także osłony uszu zdobione kanelowaniem i motywem sznurowym. Ranty naczółka dodatkowo zdobione nitami. Górna osłona głowy mocowana na zawiasach. Niegdyś naczółek zdobił zbrojownię nieświeską. Naczółek stanowi tylko część uzbrojenia konia, która nosi nazwę ladrowanie. Koń, tak samo jak rycerz był osłonięty zbroją płytową, która ochraniała większość końskiego ciała. Ladrowanie, tak jak zbroje płytowe dla ludzi było wykonywane w warsztatach płatnerskich. Łeb konia chroniony był przez naczółek wykonany z kilku blach nitowanych bądź łączonych ze sobą zawiasami. Dodatkowo naczółki mogły być wyposażone w osłonki uszu oraz kratowane osłony oczu. W części czołowej montowano czasami kolec upodabniający rumaka do jednorożca i stanowiący oręż wierzchowca w bliskim starciu. Ladrowanie stanowiło także doskonałą osłonę dla jeźdźca. Stalowe osłony karku i głowy konia broniły klatki piersiowej i rąk rycerza, osłony boczne dawały dodatkową ochronę nóg. Konie bojowe nie tylko potrafiły z łatwością udźwignąć jeźdźca w pełnym uzbrojeniu płytowym, ale także dzięki odpowiedniemu wyszkoleniu ułatwiały swojemu właścicielowi skuteczne posługiwanie się bronią na polu bitwy. Tekst opracował Tomasz Mleczek, Zamek Królewski w Warszawie.
Autor nieznany, Norymberga
1530
militaria
stal, skóra
kucie, kanelowanie, nitowanie
65 x 35,5 x 28 cm, waga 3,6 kg
