Foto za: pl.wikipedia.org
Pałac został wybudowany w 1728 r. dla podskarbiego koronnego Jana Jerzego Przebendowskiego, według projektu Jana Zygmunta Deybela. W I poł. XIX w. pałac podupadł i zaczął pełnić funkcje kamienicy dochodowej. Mieściły się tam m.in. gabinet figur woskowych, zajazd, kawiarnia i drukarnia Gazety Teatralnej, a także restauracja Gąsiorowskiego, Urząd Kontroli Służących i Trybunał Handlowy. W 1863 r. nieruchomość nabył Jana Kazimierz Zawisza-badacz, społecznik, prekursor archeologii. Zlecił on gruntowny remont pałacu, który przeprowadzono według projektu Wojciecha Bobińskiego. Najpoważniejsza zmiana dotknęła parterową część półkolistego ryzalitu fasady, gdzie główne wejście do pałacu uzyskało efektowny przedsionek. Po wejściu do westybulu, gości witał okazały plafon iluzjonistyczny Henryka Siemiradzkiego „Światło i mrok”, który wywołał burzę polemik odnośnie swej treści, jak i umiejscowienia. Można go było oglądać w niedziele i święta za opłatą na rzecz schroniska dla paralityków. W 1912 r. pałac nabył książę Janusz Franciszek Radziwiłł, ordynat na Ołyce i właściciel Nieborowa. W czasie II wojny światowej podziemia pałacu były miejscem schronienia dla Warszawiaków. W czasie powstania warszawskiego doszczętnie zniszczony. Odbudowany po wojnie stał się Muzeum Lenina. Obecnie mieści się tu Muzeum Niepodległości (link do strony muzeum tutaj).
